Category: Հայոց լեզու

Երբ հայրենի տան մասին խոսք է բացվում մտաբերում եմ մի դեպք, որ հիշողությանս մեջ մանկությունից վառ է մնացել։ Մեր տունը գյուղի ծայրին էր։Մեր տունը ուներ մեծ ցանկապատ, որն արդեն ժանգոտված էր։ Իսկ գյուղը ամբողջովին պատված էր դաշտերով։ Վերևից երևում էր խիտ անտառը։ Գյուղը փոքրիկ էր, բայց շատ հարուստ էր իր բերքով և իր գիտելիքով։ Մեր տնից միքիչ հեռու ապրում էր մի երիտասարդ տղա, ով աշխատում էր օրնիբուն և գրեթե չէր հոգնում։ Խեղճ տղան մանկուց մենակ է մեծացել, ծնողներին երբեք չի տեսել, բայց նա երբեք չի նեղվել, նա երբեք չի դժգոհել։ Մեծ քույրս միշտ սիրում էր նրան օգնել և խնամել։ Մի անգամ նա եկավ մեր տան շեմին կանգնեց և բարձր ձայնով ասաց, որ սիրահարվել է իմ քրոջս։ Նա ասաց որ երբեք այդպիսի բան չոր զգացել։ Քույրս երբ այդ ամենը լսեց նրա սիրտը սկսեց այնպիսի անձկությամբ ծփալ, որ աչքերում ուրախության արցունքներ ծոլացին։

Հեքիաթի հղումը

Պառավը

Մի տարեց կին ուներ երկու որդի և երկու հարս։ Հարսերը վատ են վարվել սկեսուրի հետ ու նրան տեղափոխել նկուղ։ Այնտեղ նա սկսեց ապրել։

Մի անգամ տարեց կինը իր մոտ կանչեց իր կրտսեր հարսին և ասաց.

-Չնայած դու ինձ չես սիրում, բայց դու իմ կրտսեր հարսն ես ու ես քեզ սիրում եմ։ Ես մի գաղտնիք ունեմ, այն կբացահայտեմ քեզ, իսկ դու պահիր, ոչ մեկին մի ասա, նույնիսկ ամուսնուդ։ Միայն այն ժամանակ, երբ ես մեռած լինեմ, և դու նշես քառասուն օր, դու կարող ես պատմել ամուսնուդ այս գաղտնիքի մասին։ Եվ ես շուտով պետք է մահանամ: Ես գանձ եմ թաքցրել մեր բալի տակ։ Իմ մահից հետո դու այն կփորես ու կվերցնես քեզ համար։

Մի քանի օր անց պառավը զանգահարեց ավագ հարսին, պատմեց նույն գանձի մասին և նույն երդումը վերցրեց նրանից։ Կրտսեր հարսը տարավ պառավ սկեսուրին, հագցրեց, կոճկեց ու սկսեց հսկել։Ավագ հարսը վիճել է կրտսերի հետ և պնդել, որ իր պարտքն է խնամել սկեսուրին։Երկու հարսներն էլ, թաքնվելով միմյանցից, ուշադրություն են ցույց տվել սկեսուրին։

Մի քանի տարի անց սկեսուրը մահացավ։ Երբ քառասուն օր էր նշվում, ամենափոքր հարսը և ամուսինը սկսեցին գիշերով փորել ծառի տակ։ Նրանց տեսավ ավագ հարսը, կանչեց ամուսնուն, նրանք էլ գնացին այնտեղ։

-Ես գիտեմ, թե ինչու ես այստեղ փորում, սկեսուրս ասաց այդ մասին:

-Լավ, լռիր, ինչ գտնենք, հավասար կբաժանենք,-ասաց կրտսեր հարսը:

Նրանք միասին սկսեցին փորել և գտան գոմեշի եղջյուր, որի ներքին խոռոչը ամուր փակված էր։ Երբ այն բացվեց, մեջը մի փոքրիկ կապոց կար, իսկ կապոցի մեջ՝ մի ուրիշ կապոց, իսկ հաջորդի մեջ՝ ևս մեկը… և վերջապես, տասներորդ կապոցում գտան մի գրություն. «Թող այս եղջյուրը կպչի մեկի աչքին, ով վատ է խնամում իր սկեսուրին»։

Ճամփորդության ժամանակը՝ մարտի 27-ին ժամը՝ 9․00-18․00

Ճամփորդության մասնակիցներ՝ Քոլեջի 2-3 կուրս

Ճամփորդության նպատակը՝ տեսնել Չարենցի կամարը, «Կարդում ենք Ե․ Չարենց» նախագծով՝ չարենցյան ընթերցումներ կամարի մոտ, լինել Գառնիի հեթանոսական տաճարում,  այցելել Գառնի գյուղի Սուրբ Մաշտոց եկեղեցի, քայլարշավ դեպի Գառնիի ձոր, քայլք դեպի Քարերի սիմֆոնիա,  Ազատ գետի կամուրջ,  այցելություն Գեղարդի վանք։

Ճամփորդության համակարգողներ

Թամար Ղահրամանյան
Քրիստինե Սահակյանց

Չարենցի կամարում կարդացվելիք բանաստեղծություններ

<<Ես իմ անուշ Հայաստանի>>
<<Հայրենիքում>>
<<Տաղ անձնական>>
«Երբ էս հին աշխարհը մտա ես»

Ճարտարապետական հուշարձանների նկարագրություն

Գառնու հեթանոսական տաճար, հին հայկական արևապաշտական տաճար Կոտայքի մարզի Գառնի գյուղում, Ազատ գետի աջ ափին։ Հայաստանի պատմության և մշակույթի անշարժ հուշարձան է։ Ելնելով ավանդություններից՝ Մովսես Խորենացին Գառնու հիմնադրումը վերագրում է Հայկ նահապետի ծոռ Գեղամին, որի թոռան՝ Գառնիկի անունով էլ, իբրև, կոչվել է Գառնի։ Ենթադրվում է, որ տաճարը նվիրված է եղել արևի աստված Արեգ-Միհրին։  Հայ արքաները, մասնավորապես Տրդատը, իրենց աստված-հովանավորն էին համարում Միթրային, և բնական է թվում այն ենթադրությունը, որ հզոր Հռոմի դեմ հաղթանակից ու նրա իսկ կողմից թագադրվելուց հետո, վերադառնալով հայրենիք, իր գահանիստ վայրում կկառուցի Գառնին, տաճար՝ նվիրված հենց իր հովանավոր-աստված Միհրին։ Միհրը, իբրև լույսի, ճշմարտության խորհրդանիշ, հաճախակի պատկերվել է ցլի (խավարի) դեմ մենամարտելիս։

1679 թվականին Գառնու տաճարը խոնարհվել է ուժեղ երկրաշարժի հետևանքով։ Գառնի տաճարի վերականգնման նախագիծը կառավարությունը հաստատել է 1968 թվականի դեկտեմբերի 10-ին։ 1969 թվականի հունվարին սկսվեցին վերականգնման աշխատանքները։ Այստեղ ևս աշխատանքները ղեկավարում էր Ալեքսանդր Սահինյանը։ Վերականգնումն ավարտվեց 1975 թվականին՝ տաճարի կառուցումից ուղիղ 19 դար և կործանումից շուրջ երեք դար անց։

Մաշտոց Հայրապետ եկեղեցի, կանգուն հայկական եկեղեցի է Հայաստանի Կոտայքի մարզի Գառնի գյուղի արևելյան կողմում։ Անցյալում այստեղ եղել է հեթանոսական տաճար։ Ըստ պահպանված արձանագրությունների` կոչվում է Սուրբ Աստվածածին։ Ավանդաբար անվանում են «Մաշտոց Հայրապետ» եկեղեցի` 897 թվականին Գառնիում վախճանված Հայոց կաթողիկոս Մաշտոց Եղիվարդեցու անունով։  12-13-րդ դարերի կառույց է։ Այն  միանավ կենտրոնագմբեթ եկեղեցի է,  իսկ  արտաքինից`  քառակուսի։ Թմբուկը  ձևավորված  է որմնախորշերով,  վարդաքանդակներով և  շատ  լավ  է պահպանվել։ Չորս  պատերից  երեքի  վրա  արված  են երկու  երկար որմնախորշեր, իսկ  վերջինը`  մուտքը,  զարդարված  է  խաչքարով  և բուսանախշ որմնանկարներով: Բակում կան քանդակազարդ խաչքարեր։

Չարենցի կամար հուշարձան, Արարատի կամար, գտնվում է Կոտայքի մարզի Ողջաբերդ գյուղում, Երևան-Գառնի ճանապարհի աջ կողմում, 1500 մետր բարձրության վրա։ Ընդգրկված է Ողջաբերդի պատմության և մշակույթի անշարժ հուշարձանների ցանկում։ Արարատի կամար անունը կրող հուշակոթողը կանգնեցվել է 1957 թվականին ճարտարապետ Ռաֆայել Իսրայելյանի կողմից։

Քարերի սիմֆոնիա կամ «Բազալտե երգեհոն», բնական հուշարձան Ազատ գետի՝ Գառնի գյուղի տարածքում գտնվող ավազանում։ Ընդգրկված է Հայաստանի բնության հուշարձանների ցանկում։ Սիմֆոնիան հսկա հնգանկյուն և վեցանկյուն բազալտե սյուներով (մոտ 50մ բարձրության) բնական հուշարձան է, որ զարմանալի սիմետրիկության պատճառով ձեռագործ է թվում։ Բնության կողմից կերտված, գետի վրա կախված այդ սյուների շարանը հիշեցնում է երաժշտական գործիք՝ «Բազալտե երգեհոն»։ Կիրճով հոսում է Ազատ գետը, լրացնելով քարե շքեղությունը ջրի աղմուկով։

Ազատ գետի կամուրջ, Գառնի գյուղի մոտ՝ նրանից հարավ ֊ արևելք։ Միակամար է, հենամիջային տարածությունը մոտ 10 մետր է, կառուցված է XI ֊ XII դարերում սև սրբատաշ տուֆից, հետագայում վերակառուցվել է մի քանի անգամ։ Պահպանվել է մինչև օրս։

Գեղարդավանք, միջնադարյան Հայաստանի այս վանական համալիրը գտնվում է Երևանի հարավարևելյան կողմում, 35-40 կմ հեռավորության վրա, Երևան-Գառնի-Գողթ ճանապարհին: Ըստ ավանդության հիմնադրվել է IV դ. սկզբին: Վաղ շրջանում քարայրային կառույցների համար կոչվել է Այրիվանք, իսկ XIII դարից սկսած նաև Գեղարդ` վանքում պահված սուրբ գեղարդի պատվին: Եղել է Հայաստանի միջնադարյան գրչության խոշոր կենտրոներից մեկը: Պահպանված հնագույն հուշարձանը պարսպապատերից դուրս, արևմտյան կողմում գտնվող XII դարի կիսաժայռափոր մատուռն է: Հիմնական հուշարձանախումբը ձևավորվել է XIII դարում, որն իր  մեջ ներառում է  գլխավոր եկեղեցին (կաթողիկե), կից գավիթը, ժայռափոր երկու եկեղեցիներ, ժամատուն-դամբարանը, խուցերը` պարփակված XVII դ. կառուցված պարսպապատի մեջ: Հայաստանի վիմափոր հուշարձանների մեջ Գեղարդավանքը ժայռակոփ արվեստի առանձնակի կառույց է: Գլխավոր եկեղեցուն կից` հյուսիսային հսկայածավալ ժայռի տարբեր բարձրությունների վրա,  փորված են մի ամբողջ հուշարձանախումբ` երկու ոչ մեծ եկեղեցի, մեկ գավիթ (վերևում) և սյունազարդ ժամատուն-դամբարան (ներքևում): Վանքի շրջապատում կան գեղաքանդակ բազմաթիվ խաչքարեր և ժայռափոր խուցեր: Համալիրը 2000 թ ընդգրկվել է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի պահպանության ներքո գտնվող հուշարձանների ցանկում:

Անհրաժեշտ պարագաներ՝

Սնունդ՝ մասնակիցն իր ուսապարկում ունենում է բրդուճներ և ջուր

մեկ օրվա համար գլխարկ,

նաև տաք հագուստ

գալիս են հարմար հագնված

նկարահանող թվային միջոցներ

2000-ական դրամ /տրանսպորտի համար/

Ճամփորդության ծրագիր

1. 9.00. — մեկնում Սուրբ Երրորդություն եկեղեցու բակից Երևան-Գառնի երթուղով։ Ճանապարհին կանգառ Չարենցի կամարի մոտ։ Տարածքի խնամք, մաքրության աշխատանքներ։ Ասմունք, սովորողները բերանացի կարդում են մեծ բանաստեղծի «Եմ իմ անուշ Հայաստանի» և «Հայրենիքում», «Տաղ անձնական», «Երբ էս հին աշխարհը մտա ես» բանաստեղծությունները, դիտում կամարից բացվող համայնապատկերը։
2. 11․00 — շարունակելով ճանապարհը՝ ժամանում Գառնի գյուղ, այցելություն հեթանոսական տաճար, քայլարշավ դեպի Ազատի ձոր, միջնադարյան կամուրջ և քարերի սիմֆոնյա, փոքր հանգիստ ձորում, վերադարձ գյուղ, այցելություն Մաշտոց Հայապետ եկեղեցի։
3. 14․00 — Ճանապարհը շարունակում ենք դեպի Գեղարդավանք, նայում, դիտում, ուսումնասիրում ենք վանական համալիրը, մոտակա քարանձավները, նախաճաշ Ազատ գետի ափին, հանգիստ։
4. 17․00 — վերադարձը՝ Գառնի — Երևան երթուղով։

Ճամփորդության պատասխանատուներ

Թամար Ղահրամանյան
Քրիստինե Սահակյանց

Մասնակիցների ցուցակ
Արմանուշ Ղազարյան (2-3 կուրս)
Լիանա Գրիգորյան (2-3 կուրս)
Մերի Քերոբյան (2-3 կուրս)
Նարեկ Սոսոյան (2-3 կուրս)
Ռաֆայել Մկրտումյան (2-3 կուրս)
Վաչե Թաթոյան (2-3 կուրս)
Յանա Խաչատրյան (2-3 կուրս)
Հասմիկ Խաչատրյան (2-3 կուրս)
Արմեն Ավետիսյան (2-3 կուրս)
Դավիթ Սարկիսյան (2-3 կուրս)
Արևիկ Գևորգյան (4-1 կուրս)
Տիգրան Առաքելյան (2-3 կուրս)
Էդուարդ Օհանյան (2-3 կուրս)
Լևոն Գալստյան (2-3 կուրս)
Սեդրակ Հովհաննիսյան (2-3 կուրս)
Տիգրան Բրուտյան (2-3կուրս)
Շուշան Աղասյան (2-3 կուրս)

Արդյունքները ամփոփում ենք տեսանյութերով, պատումներով, չարենցյան ընթերցումները ներկայացնող տեսաֆիլմով, որոնք սովորողները հրատարակում են իրենց բլոգներում։

Շարունակել պատմությունը։

Ուշ գիշեր էր, սևազգեստ, խորհրդավոր մի անցորդի ոտնաձայներից փողոցի խաղաղ լռությունը հանկարծ խախտվեց։ Նա զգուշավոր քայլերով դեպի երկհարկանի շքեղ տունը ուղևորվեց։Այդ տունը հեռվից նման էր մի շքեղ պալատի, որի պատուհանից նայում էր մի ալեհեր կին: Նա այդ կնոջ աչքերում թախիծ տեսավ, մոտեցավ և հարցրեց.

-Տիկի՛ն, դուք ինչու՞ եք այդքան տխուր:

Կինը ցածր և տրտում ձայնով պատասխանեց.

-Ախր ո՞նց տխուր չլինեմ, որդի՛ս: Իմ խեղճ թոռնուհին պետք է ամուսնանա, իսկ փոխարենը նա ամբողջ օրը տխուր է և սենյակից դուրս չի գալիս, նա իր բոլոր թեկնածուներին հեռու է պահում իրենից:

— Տիկի՛ն, միգուցե ես՞ օգնեմ: Միևնույն է ես եկել եմ այս քաղաք, որպեսզի ինձ հարսնացու գտնեմ:

-Ա~խ որդի՛ս, օգնի՛ր ինձ:

-Իհարկե՛ կօգնեմ:

Ալեհեր կինը ուղեկցեց անցորդին իր թոռնուհու մոտ: Տղան երկար նայում էր աղջկան և հիանում նրա գեղեցկությամբ: Այս աղջիկը պայման դրեց, որ նա կամուսնանա միայն այն դեպքում, երբ իր համար բերի այն թանկարժեք ջուրը, որը գալիս է ամենաբարձր ժայռի կատարից: Աղջիկը նաև ասաց, որ այդ ժայռը թաքնված է, և գտնելու համար նրան պետք է հատուկ բանալի, որը անզեն աչքով հնարավոր չէ տեսնել, բայց կարելի է գտնել: Նա վստահ էր, որ տղան երբեք չի գտնի բանալին: Անցորդը համաձայնվում է և ճանապարհ ընկնում: Երկար քայլելուց հետո հասնում է մի աղբյուրի մոտ: Ասում է.

— Ի~նչ գեղեցիկ է:

-Շնորհակալ եմ,- ասաց մեկը քնքուշ ձայնով:

-Դու ով ես՞,- հարցրեց տղան:

-Ես հենց այս աղբյուրի պահապանն եմ: Ես կարող եմ քեզ օգնել:

-Շնորհակալ եմ, բայց ես ինքս կգտնեմ այդ ժայռը: Ես կհաղթահարեմ բոլոր փորձությունները և կհասնեմ իմ սիրուն, չէ որ այս կյանքում ամենակարևոր բանը սերն է:

-Կեցե՛ս, դու ճիշտ ես, այս կյանքում ամենակարևոր բանը սերն է: Դու գտար բանալին և հիմա հանգիստ կարող ես մտնել ժայռ:
Տղան շնորհակալություն է հայտնում և մտնում ժայռ: Հանակարծ նա տեսավ մի լույս, որը երևում էր ժայռի ծայրում: Նա սկսեց արագ վազել: Վերջապես անցորդը հասավ այդ թանակարժեք ջրին: Տեսքից ջուրը նման էր սովորական այբյուրի ջրի, բայց նրա համը այնքան քաղցր էր, որ նա երբևէ այդպիսի համեղ բան չէր փորձել: Տղան հանեց թիկնոցի տակ թաքնված կուժը և սկսեց լցնել այն: Վերջապես նա ժայռից դուրս եկավ և ուղևորվեց դեպի աղջկա մոտ: Անցորդը վերջապես հասավ գյուղ և ծարավ, հոգնած հասնելով աղջկա մոտ, կուժը մեկնելով ասաց.

-Ես կատարեցի քո պայմանը: Ահա՛, վերցրու:
Աղջիկը զարմացած վերցրեց կուժը նրա ձեռքից, նայեց լի լցված կուժին և ասաց.

-Կեցցե՛ս: Դու կռահեցիր, թե որն է իսկական բանալին, հետ գալու ճանապարհին մի կաթիլ չես խմել և դրա դիմաց այս ջրով լի կուժը տալիս եմ քեզ: Իմ սիրո համար պայքարողներից դու միակն ես եղել ով կռահեց, թե իսկական երջանկությունը գումարի մեջ չէ, այլ սիրո և համառության: Ես համաձայն եմ լինել քո կինը:
Նրանք ամուսնանում են և ապրում են երկար ու երջանիկ:
Երկնքից երեք խնձոր ընկավ: Մեկը հորինողին, մեկը՝ գրողին իսկ մեկն էլ կարդացողին:

նյութերի հղումները

1հղում

2հղում

Батюшка и фасоль- Տեր հայրը և լոբին

Մեծ Պահքի առաջին օրը գյուղի քահանան իր գրպանը դրեց քառասունինը լոբի, որպեսզի որոշի պահքի ավարտի օրը՝ օրական մեկ հատ լոբի դեն նետելով։Քահանայի շորերը լվանալիս կինը նկատել է, որ իր գրպանը լիքն էր լոբիով. «Հայրիկը լոբի է սիրում, մի քիչ էլ կավելացնեմ, թող ուտի առողջության համար»։ Եվ այդպես էլ նա արեց: Բատիուշկան ամեն օր գրպանից մի հատ լոբի էր գցում, բայց այն չէր ավարտվում… Մեծ պահքն անցավ, բայց գյուղի համար չավարտվեց: Եվ հետո մի օր գյուղացիները հարցրին քահանային. Պահքի վերջ… գրպանումս, դեռ շատ օրեր են մնացել.

Зло старухи- տատիկի զայրույթը

Պառավը կրակի միջից կրակահերթ վերցնելով՝ շտապեց դեպի ծովը։— Պառավ, պառավ, ո՞ւր ես իջնում ​​ձիուց,— հարցրին նրան մարդիկ։-Ծովը վառեմ, ծովը վառեմ:«Այ, այ,- ասացին նրան,- հնարավո՞ր է ծովը կրակել»:Բայց պառավը գիտեր իր գործը։ Առանց հետ նայելու, նա ասաց.Ես կանեմ իմ չարությունը. Ծովն ուզի թող վառի, չուզի՝ ինչ…

Плата за угощение-Սննդի վճար

Прослышал один мудрец, что в соседнем городе есть человек, который славится своей щедростью. Надел мудрец старую одёжку, взял котомку и пошёл в тот город, где жил хлебосол.Пришёл он к его дому. Вышел навстречу к нему хозяин, осмотрел мудреца и, увидев его старую одежду, не говоря ни слова, ушёл обратно в дом. А пригласить-то и не пригласил!Почесал мудрец голову и ушёл. На другой день надел свои самые богатые одежды и пришёл снова в дом к «хлебосолу».Тот вышел, увидел старого богато одетого человека и тут же пригласил его к себе, обласкал и принёс угощение.Мудрец улыбнулся, вынул из кармана деньги, положил их в тарелку с угощением и сказал:— Того, кто голоден, ты не угощаешь, а тот, кто хорошо одет, может за угощение и сам заплатить!

Մի իմաստուն մարդ լսեց, որ հարեւան քաղաքում կա մի մարդ, ով հայտնի է իր առատաձեռնությամբ։ Իմաստունը հագավ հին շորեր, վերցրեց ուսապարկը և գնաց այն քաղաքը, որտեղ ապրում էր հյուրընկալը, նա եկավ իր տուն: Նրան ընդառաջ դուրս եկավ տերը, զննեց իմաստունին և տեսնելով նրա հին հագուստը, առանց որևէ խոսք ասելու, վերադարձավ տուն։ Բայց նա ինձ չհրավիրեց հրավիրելու… Իմաստունը գլուխը քորեց ու գնաց։ Հաջորդ օրը նա հագավ իր ամենահարուստ շորերը և վերադարձավ տուն «հյուրընկալ մարդու» մոտ, մի ափսե հյուրասիրությամբ և ասաց. ինքը վճարիր բուժման համար»։

Տրված հեռագիրը փոխադրե՛ք որպես նամակ.

«Տիկին էդիթ Անթոնի

1702 1-2 Վիլմինգտոն փողոց,

Ջերսի սիթի, Նյու Ջերսի

Ողջույն, իմ սիրելի մայրիկ թանկագին, ինչպե՞ս ես, ես ուղղակի հրաշալի եմ: Ստացա նամակդ և չոր մրգերը, որոնք շատ համեղ էին: Շնորհակալություն: Ոչ մի բանի մասին մի՛ մտածիր, ինձ հետ ամեն ինչ կարգին է, ես այստեղ ձեռք եմ բերել նոր ընկերներ, այստեղ շատ պարզ եղանակ է: Մեզ մոտ դադարել են կրակոցները։ Հուսով եմ նորից քեզ տեսնել և ամուր գրկել։ Ցտեսություն։ Սիրով` Բեռնար»:

Այս ամիս իմ անհատական նախագծի ընթացքում որոշեցի կատարել թարգմանչական աշխատանք։

Թեմա ‘ անիմե

Аниме «анимация»— японская мультипликация. В отличие от мультфильмов других стран, предназначенных в основном для просмотра детьми, бо́льшая часть выпускаемого аниме рассчитана на подростковую и взрослую аудитории, и во многом за счёт этого имеет высокую популярность в мире. Аниме отличается характерной манерой отрисовки персонажей и фонов. Издаётся в форме телевизионных сериалов, а также фильмов, распространяемых на видеоносителях или предназначенных для кинопоказа. Сюжеты могут описывать множество персонажей, отличаться разнообразием мест и эпох, жанров и стилей. История аниме берёт начало в XX веке, когда японские кинорежиссёры начинают первые эксперименты с техниками мультипликации, изобретёнными на Западе. Старейшая из известных сохранившихся японских анимаций — «Katsudo Shashin» длится всего 3 секунды. Одним из самых первых аниме стал продемонстрированный в 1917 году двухминутный комедийный фильм «Namakura Gatana», в котором самурай собирается испытать свой новый меч, но терпит поражение от горожанина.

Թարգմանությունը հայերեն

Անիմե «անիմացիան» ճապոնական անիմացիան է։ Ի տարբերություն այլ երկրների մուլտֆիլմերի, որոնք հիմնականում նախատեսված են երեխաների դիտման համար, արտադրված անիմեի մեծ մասը նախատեսված է դեռահասների և մեծահասակների լսարանի համար, և շատ առումներով դրա շնորհիվ այն մեծ ժողովրդականություն է վայելում աշխարհում։ Անիմեն առանձնանում է կերպարներ և ֆոն նկարելու բնորոշ ձևով։ Հրատարակվում է հեռուստասերիալների, ինչպես նաև տեսամիջոցներով տարածված կամ ֆիլմերի ցուցադրության համար նախատեսված ֆիլմերի տեսքով։ Սյուժեները կարող են նկարագրել բազմաթիվ կերպարներ, տարբերվել տարբեր վայրերով և դարաշրջաններով, ժանրերով և ոճերով: Անիմեի պատմությունը սկիզբ է առնում 20-րդ դարում, երբ ճապոնացի կինոգործիչները սկսում են առաջին փորձերը արևմուտքում հայտնագործված անիմացիոն տեխնիկայի հետ: Ճապոնական պահպանված ամենահին անիմացիան՝ Կացուդո Շաշինը, ընդամենը 3 վայրկյան է: Ամենավաղ անիմեներից մեկը Նամակուրա Գատանան էր՝ երկու րոպեանոց կատակերգական ֆիլմը, որը ցուցադրվել է 1917 թվականին, որտեղ սամուրայը պատրաստվում է փորձարկել իր նոր սուրը, բայց պարտվում է քաղաքացու կողմից։

Նյութի աղբյուրի` հղումը

Некий крестьянин, купив на рынке пару отрезов ткани на платье детям, по дороге домой вынужден был ввязаться в спор со своей сварливой женой, которая утверждала, что продавец отрезал материал ножницами. Сам же крестьянин видел в руках продавца нож, а потому никак не мог согласиться с мнением жены. Так они, пререкаясь всю дорогу, достигли моста через глубокую реку, где спор перерос в откровенную ссору.Муж не выдержал и, схватив жену за одежду, прокричал:— Послушай, женщина! Говорю тебе — это был нож. И если ты сейчас же не согласишься с этим, я сброшу тебя с моста!— Это ты слушай и наматывай себе на ус! Даже если сюда явится твой покойный отец со всеми твоим покойными предками, вам всё равно не удастся убедить меня, что это были не ножницы, — визжала в ответ жена.Эта дерзость стала последней каплей, переполнившей чашу терпения мужа. В гневе он сбросил жену с моста в самом глубоком месте реки, и её воды тут же сомкнулись над строптивой женщиной.Через минуту, когда стало ясно, что женщина уже не выплывет, гнев мужа несколько поостыл и он начал сожалеть о своём поступке, из-под воды вдруг появилась рука, которая напоследок жестом показала, что это были ножницы, и исчезла под водой уже навсегда.

Մի գյուղացի, շուկայից մանկական զգեստների համար մի քանի կտոր կտոր գնելով, տուն գնալիս ստիպված եղավ վիճաբանության մեջ մտնել իր կնճռոտ կնոջ հետ, որը պնդում էր, թե վաճառողը մկրատով կտրել է նյութը։ Գյուղացին ինքը դանակ է տեսել վաճառողի ձեռքում, և այդ պատճառով չի կարողացել համաձայնվել իր կնոջ կարծիքի հետ: Այսպիսով, ամբողջ ճանապարհին վիճելով, նրանք հասել են խորը գետի վրայով անցնող կամուրջին, որտեղ վեճը վերածվել է անկեղծ վիճաբանության։Ամուսինը չդիմացավ և կնոջ հագուստից բռնելով՝ բղավեց.«Լսիր, կին. Ասում եմ՝ դա դանակ էր։ Եվ եթե դու չհամաձայնվես այս պահին, ես քեզ կամրջից ցած կշպրտեմ։-Դու լսում ես ու փաթաթում բեղերիդ վրա։ Եթե ​​նույնիսկ ձեր հանգուցյալ հայրը գա այստեղ ձեր բոլոր հանգուցյալ նախնիների հետ, դուք դեռ չեք կարողանա ինձ համոզել, որ դրանք մկրատ չեն, ի պատասխան քրքջաց կինը: Այս լկտիությունը վերջին կաթիլն էր, որը լցվեց ամուսնու համբերության վրա: Նա զայրացած կնոջը նետեց գետի ամենախոր հատվածում գտնվող կամրջից, և նրա ջրերն անմիջապես փակվեցին համառ կնոջ վրա։Մեկ րոպե անց, երբ պարզ դարձավ, որ կինն այլևս դուրս չի լողալու, ամուսնու զայրույթը փոքր-ինչ սառեց, և նա սկսեց զղջալ իր արարքի համար, ջրի տակից հանկարծ հայտնվեց մի ձեռք, որը վերջապես ժեստով ցույց տվեց, որ դա մկրատ է. և ընդմիշտ անհետացավ ջրի տակ:

Один трудолюбивый крестьянин усердно работал в саду. И вот однажды он обнаружил на грядке такую большую тыкву, какой ему никогда ещё не приходилось видеть. Крестьянин удивился, обрадовался и, подумав, решил, что такую тыкву не стыдно поднести самому султану.Султан остался доволен и в знак благодарности приказал, чтобы крестьянину дали одну из его лошадей. Обрадованный крестьянин принял подарок, поблагодарил султана и ушёл. Весть об этом облетела весь город. И вот один богач подумал: «Если султан за тыкву вознаградил крестьянина так щедро, то что же он даст, если подарить ему хорошую лошадь?» Выбрав из своих лошадей самую лучшую, он привёл её султану в подарок.А султан понял хитрость богача. Он принял его лошадь и поблагодарил. Затем он позвал слугу и сказал:— Вот человек, подаривший мне прекрасную лошадь. За эту лошадь я дам ему тыкву, которую принёс мне крестьянин.

Թարգմանություն

Մի աշխատասեր գյուղացի ջանասիրաբար աշխատում էր պարտեզում։ Եվ հետո մի օր նա հողամասում գտավ մի այնպիսի մեծ դդում, որը երբեք չէր տեսել։ Գյուղացին զարմացավ, հիացավ և, մտածելով, որոշեց, որ ամոթ չէ նման դդում բերել սուլթանին: Սուլթանը գոհ մնաց և ի նշան երախտագիտության հրամայեց, որ գյուղացուն տան ձիերից մեկը։ Ուրախ գյուղացին ընդունեց նվերը, շնորհակալություն հայտնեց սուլթանին և հեռացավ։ Այս լուրը տարածվեց ամբողջ քաղաքում։ Եվ հետո մի հարուստ մարդ մտածեց. «Եթե սուլթանը գյուղացուն այդքան առատաձեռն պարգևատրեց դդում մի համար, ապա ի՞նչ կտա նա, եթե նրան լավ ձի տաք»: Նա, ընտրելով իր ձիերից լավագույնը, այն բերեց սուլթանին որպես նվեր, և սուլթանը հասկացավ հարուստի խորամանկությունը։ Նա ընդունեց իր ձին և շնորհակալություն հայտնեց նրան։ Հետո նա կանչեց ծառային և ասաց. «Ահա այն մարդը, ով ինձ մի գեղեցիկ ձի է տվել։ Այս ձիու համար ես նրան կտամ մի դդում, որը գյուղացին բերեց ինձ։