Հեքիաթի հղումը
Պառավը
Մի տարեց կին ուներ երկու որդի և երկու հարս։ Հարսերը վատ են վարվել սկեսուրի հետ ու նրան տեղափոխել նկուղ։ Այնտեղ նա սկսեց ապրել։
Մի անգամ տարեց կինը իր մոտ կանչեց իր կրտսեր հարսին և ասաց.
-Չնայած դու ինձ չես սիրում, բայց դու իմ կրտսեր հարսն ես ու ես քեզ սիրում եմ։ Ես մի գաղտնիք ունեմ, այն կբացահայտեմ քեզ, իսկ դու պահիր, ոչ մեկին մի ասա, նույնիսկ ամուսնուդ։ Միայն այն ժամանակ, երբ ես մեռած լինեմ, և դու նշես քառասուն օր, դու կարող ես պատմել ամուսնուդ այս գաղտնիքի մասին։ Եվ ես շուտով պետք է մահանամ: Ես գանձ եմ թաքցրել մեր բալի տակ։ Իմ մահից հետո դու այն կփորես ու կվերցնես քեզ համար։
Մի քանի օր անց պառավը զանգահարեց ավագ հարսին, պատմեց նույն գանձի մասին և նույն երդումը վերցրեց նրանից։ Կրտսեր հարսը տարավ պառավ սկեսուրին, հագցրեց, կոճկեց ու սկսեց հսկել։Ավագ հարսը վիճել է կրտսերի հետ և պնդել, որ իր պարտքն է խնամել սկեսուրին։Երկու հարսներն էլ, թաքնվելով միմյանցից, ուշադրություն են ցույց տվել սկեսուրին։
Մի քանի տարի անց սկեսուրը մահացավ։ Երբ քառասուն օր էր նշվում, ամենափոքր հարսը և ամուսինը սկսեցին գիշերով փորել ծառի տակ։ Նրանց տեսավ ավագ հարսը, կանչեց ամուսնուն, նրանք էլ գնացին այնտեղ։
-Ես գիտեմ, թե ինչու ես այստեղ փորում, սկեսուրս ասաց այդ մասին:
-Լավ, լռիր, ինչ գտնենք, հավասար կբաժանենք,-ասաց կրտսեր հարսը:
Նրանք միասին սկսեցին փորել և գտան գոմեշի եղջյուր, որի ներքին խոռոչը ամուր փակված էր։ Երբ այն բացվեց, մեջը մի փոքրիկ կապոց կար, իսկ կապոցի մեջ՝ մի ուրիշ կապոց, իսկ հաջորդի մեջ՝ ևս մեկը… և վերջապես, տասներորդ կապոցում գտան մի գրություն. «Թող այս եղջյուրը կպչի մեկի աչքին, ով վատ է խնամում իր սկեսուրին»։